تاریخچه پاسیو و تعریف معماری پاسیو

پاسیو به حیاط خلوت بی سقف یا دارای سقف نورگذر و شیشهای اطلاق میشود که معمولاً در میان خانهها و آپارتمانهای  یا چسبیده به ساختمانهای مسکونی ساخته میشوند و در آنها گونههای گیاهی پرورش داده میشوند.

به دیگر سخن،پاسیو یک گلخانه درون ساختمانی است. کارکرد پاسیو در آپارتمان بیشتر  برای فراهم آوردن نور کافی و بسنده، سبزی محیط و زیبایی است.

امروزه هنگامی که نام پاسیو را از یاد میگذرانیم، بی درنگ تصویری از فضایی در ذهنمان نقش میبندد که نهایتا طبق قوانین شهرداری مساحتی حدود 24 متر دارد، و دور تا دور آن را پنجرههای همسایهها احاطه کرده است.

حیاطخلوتها یا حیاط اندرونی خانههای ایرانی- با رعایت حریم و حدود و بدون اشرافیت

اگر بخواهیم کمی فارسیتر از مفهوم پاسیو یاد کنیم، میگوییم حیاط خلوت اما امروزه خلوتی آن بیشتر به این خاطر است که کسی جرات حضور بی پروا را در آن ندارد، بس که همواره در دید و منظر همسایگان است؛ نه آنکه حیاط خلوت، خلوت انس بدون حضور نامحرمان باشد. برای جلوگیری از دید منظرهمسایگان طبقات بالا نیاز به ایجاد سقف پاسیو و حیاط خلوت میباشد سقفی که هم نور را داشته باشید و مشرف به دید داخل نباشد . پس این فضا در مرور زمان کاربری خود را به دلیل لیبرالیزه شدن تغییر داده و به یک نورگیر ساده تبدیل شده است. البته در شرایطی که هنوز برای معماری حیایی باقی باشد، وگرنه از اشرافیت همسایگان به پنجره های اتاق خوابها و و آشپزخانهها و پذیرایی و…که پنجره ای جهت جذب نور دسته دوم گشودهاند مفرّی نیست.